Όποιος καταπιάνεται με τις εμπειρίες και τα περιστατικά μιας ανθρώπινης ζωής ανατρέχοντας στο παρελθόν, διατρέχει τον κίνδυνο της χρονικής σύμπτυξης των πιο σημαντικών στιγμών της. Στο αποτέλεσμα κάποιου γεγονότος υπάρχει η τάση να συνδέσει κανένας άμεσα και τις συνέπειες και τα συμπεράσματα που βγαίνουν από αυτό, ενώ στην πραγματικότητα παρεμβαίνουν συχνά ενδιάμεσα εξωτερικοί παράγοντες, που πολλές φορές δεν μπορούμε να τους ξέρουμε. Πράγματι, συμπεραίνουμε από τα γραπτά του ότι ο Πλάτων, ενώ αφομοίωνε αυτά που του δίδαξε ο Σωκράτης με τη ζωή και τον θάνατό του, νιώθωντας όμως παράλληλα και την πίεση της πολιτικής κατάστασης, συνειδητοποιούσε ότι στο εξής αποστολή της ζωής του θα ήταν να κατακτήσει την πραγματική επιστήμη, σαν προϋπόθεση για τη σωτηρία της ψυχής του, αφήνοντας κατά μέρος κάθε άλλο τυχόν σκοπό. Αυτή η γνώση, αυτή η απόφαση τον οδήγησε στην άρνηση του κόσμου. Για να μάθει έπρεπε να ταξιδέψει. [...]
Ο Γερμανός φιλόλογος Ulrich von Wilamowitz - Moellendorff (1848-1931) υπήρξε κορυφαίος μελετητής και δάσκαλος των κλασικών γραμμάτων.
Μαθητής ακόμα, εκδήλωσε την κλίση του στις ανθρωπιστικές επιστήμες, και λίγο αργότερα, ως φοιτητής στο Πανεπιστήμιο της Βόνης, εξέδωσε τη μετάφρασή του στην " Άλκηστη" του Ευριπίδη.
Στη "Φιλοσοφία του μέλλοντος" ασκεί πολεμική στον Νίτσε, θεωρώντας μάλιστα πως με το έργο του αυτό επέδρασε καθοριστικά στην εξέλιξη και την πορεία του μεγάλου συμπατριώτη του. Μελετητής των χειρογράφων του Ευριπίδη, εξέδωσε τα "Ευριπίδεια Ανάλεκτα" (1875) και αργότερα (1889) τον "Ηρακλή" (με εισαγωγή στην αττική τραγωδία, κείμενο και σχολιασμό).
Το 1874 έγινε υφηγητής στο Πανεπιστήμιο του Βερολίνου, και τον επόμενο χρόνο καθηγητής στο Γκράισβαλτ· μετακαλείται εν συνεχεία στο Γκέτινγκεν, όπου εξέδωσε τα έργα "Ομηρικές έρευνες", "Αγαμέμνων" (μετάφραση και κριτικές παρατηρήσεις", "Αριστοτέλους Αθηναίων πολιτεία" (μαζί με τον Κάιμπελ), "Αριστοτέλης και Αθήναι" κ.ά.
Κορυφαίο σταθμό στη σταδιοδρομία του αποτέλεσε η μετάκλησή του στα 1897 στο Βερολίνο. Εκεί ιδρύει, μαζί με τον Ντιλς, το "Ίδρυμα για την Αρχαιογνωσία", μεταφράζει τους τρεις Τραγικούς, εκδίδει την ελληνική "Γραμματολογία" και τους "Βουκολικούς". Το 1915 γίνεται πρύτανης.
Στα 1919 δίνει τον "Πλάτωνα", ένα έργο-σημείο αναφοράς για τον μεγάλο φιλόσοφο. Θα ακολουθήσει η "Ελληνική μετρική", ο "Πίνδαρος του", η "Ελληνιστική ποίηση κατά τους χρόνους του Καλλιμάχου", ερμηνευτικές εκδόσεις κωμωδιών, ο "Νόστος του Οδυσσέως", τα "Απομνημονεύματα", τα "Έργα και ημέραι" σε κριτική έκδοση και η δίτομη "Θρησκεία των Ελλήνων", που δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει.
Ο Wilamowitz, βαθύς γνώστης των κλασικών γλωσσών, της παπυρολογίας, της μετρικής και της επιγραφικής και εμβριθής κριτικός των κειμένων, αφιέρωσε τη ζωή του στη μελέτη του αρχαίου κόσμου για τον οποίο έδωσε μια νέα, θεμελιώδη πια για τη φιλολογική επιστήμη οπτική.
