[...] Στα ποιήματα του Προυστ συναντάμε τη θεματολογία και τη σημειωτική του μεγάλου συγγραφέα, άλλωστε, όπως έχει ειπωθεί, "η ποίηση ήταν για τον Προυστ η εφηβική ηλικία της λογοτεχνίας του". Το μεγαλύτερο όμως ενδιαφέρον τους πιθανόν να βρίσκεται στο ότι μας συστήνουν και μας βάζουν σε μια οικειότητα με τον ίδιο τον Μαρσέλ Προυστ, με όσα αγαπούσε, όσα τον συγκινούσαν, όσα τον ενοχλούσαν, όσα τον θύμωναν. Μας συστήνουν τους φίλους του, τους συνδαιτυμόνες μελαγχολικών βραδιών, χαμένους έρωτες, νοσταλγίες και αναμνήσεις, ζωγράφους και συνθέτες που αγαπούσε, εμμονές, εικόνες προσωπικές, τόπους και τρόπους, που δεν έζησε απλά αλλά τους έκανε δικούς του, μέσα από μια τέχνη προσωπικής βίωσης της πραγματικότητας που για αυτόν είναι η ουσία και ο σκοπός της ποίησης. Κυρίως όμως μας μυούν και μας κάνουν κοινωνούς αυτού του μυστηριώδους, και ακατάλυτου, νόμου της ποίησης που ο Προυστ ενεργοποίησε και τήρησε στο έργο και στη ζωή του, ότι δηλαδή "το μόνο πραγματικό ταξίδι δεν είναι το να πας σε άλλα μέρη, αλλά το να έχεις άλλα μάτια".
Τα ποιήματα του Προυστ, πέρα από το όποιο λογοτεχνικό ή φιλολογικό τους ενδιαφέρον, φέρουν μια εξαιρετικής σημασίας υπόμνηση, σε καιρούς ταχύτητας όπου όλοι τρέχουμε προς κάποιο, συχνά, αδιευκρίνιστο ή αμφίβολο σκοπό: να σταθούμε και να αφουγκραστούμε το κάλεσμα αναζήτησης της χαμένης ψυχής μας και, κυρίως, της ξεχασμένης της όρασης που ποιεί και φανερώνει αληθινή ζωή ανά πάσα, υποτιμημένη μες στη βιασύνη ή την αμεριμνησία μας, στιγμή. Επειδή, όπως έχει πει και ο Γ. Σεφέρης, "το σπουδαίο δεν είναι ν' αλλάξουμε τη ζωή μας, ονειροπολώντας μιαν άλλη πιο ενδιαφέρουσα, αλλά να κάνουμε να λαλήσει τούτη η ζωή, όπως μας δόθηκε".
(από την εισαγωγή της Ελένης Κόλλια)
