Είναι η σύμπνοια να πεις μες από την φωνή των δέντρων το τραγουδάκι της Φύσης το ευφρόσυνο.
Εκεί που η ποίηση παρεμβαίνει να μιλήσει μια γλώσσα που υπερβαίνει εκείνη της καθομιλουμένης.
Έτσι αρχίζουν όλα:
Στέρεα μες το Τίποτα και ξεκάρφωτα μες την αιωνιότητα.
Διεκδικώντας το ρήμα το ρηξικέλευθο μιας αστραπής που άλλοι την λένε έμπνευση κι εγώ δεν ξέρω πώς αλή-θεια να την ονομάσω...
