Οι αγώνες για την παιδεία του 21ου αιώνα στην Ελλάδα θέτουν ένα ιστορικής φύσης ερώτημα: μπορεί άραγε κάποια μερίδα της σπουδάζουσας νεολαίας να ξεφύγει από τον σφιχτό εναγκαλισμό των πολλών κηδεμόνων της, δηλαδή από τον εξοντωτικό υπερπροστατευτισμό και συνάμα τις ανακόλουθες απαιτήσεις που έχει από αυτήν η πολιτισμικά συμπλεγματική και πολιτικά νωθρή σύγχρονη μικροαστική νεοελληνική κοινωνία, για να λειτουργήσει ως πραγματική πρωτοπορία ενός πραγματικού φοιτητικού κινήματος; Θα μπορέσει, ξεφεύγοντας από τον στερεότυπο παραταξιακό λόγο όλων των κατηγοριών, να διατυπώσει τις μελλοντικές αλήθειες ενός κόσμου, όχι απλώς "ρεαλιστικά παγκοσμιοποιημένου" και "ανοικτού" σύμφωνα με τα κυρίαρχα αγγλο-αμερικανικά πολιτιστικά πρότυπα, αλλά πολιτικά ουτοπικού, που γεννιέται όμως στο νου ως αξία από τις ίδιες τις ανάγκες των ανθρώπων;
