Η Γλυκερία Γαληνού, το γένος Λοϊζίδου, γεννήθηκε στο Σοχούμι της Γεωργίας το 1938.
Με τους βομβαρδισμούς της πόλης από τους Γερμανούς το 1942 κατάφερε μαζί με την οικογένειά της να διαφύγει στο χωριό Αλεξάνδρα, 10 χιλιόμετρα μακρύτερα. Εκεί έζησε ως το 1949 και κατά τους διωγμούς των Ελλήνων ακολούθησε τη μοίρα των Ποντίων και εξορίστηκε στο Καζακστάν. Το 1957, έχοντας τελειώσει το 10τάξιο σχολείο, επιστρέφει στο Σοχούμι και σπουδάζει μαθηματικά. Εργάστηκε ως καθηγήτρια μαθηματικών και φυσικής σε σχολείο του Σουχούμι επί 16 χρόνια. Το 1993 κατά τον πόλεμο Αμπχαζίας - Γεωργίας αναγκάστηκε να φύγει από το Σοχούμι και μετοίκησε στην Ελλάδα, στην Ξάνθη, όπου μένει με το σύζυγο και τα παιδιά της.
Η ποίηση ήταν πάντοτε μόνιμη απασχόλησή της, εμπνευσμένη από την όμορφη φύση και τη ζωή. Αφού έμαθε την ελληνική γλώσσα, άρχισε να γράφει ποίηση στα ελληνικά και στα ποντιακά. Γράφει για τα προσωπικά της βιώματα από τη Ρωσία, τη Γεωργία. Μνήμες και νοσταλγικές στιγμές ενώνονται με τις ελληνικές της καταβολές και συνθέτουν ένα διαρκή ύμνο στις ανθρώπινες σχέσεις.
