Επί μεγάλο χρονικό διάστημα εστιάζαμε το ενδιαφέρον μας στη σκοτεινή πλευρά της βιολογικής μας κληρονομιάς: την ικανότητά μας για επιθετικότητα, βαναυσότητα, προκατάληψη και ιδιοτέλεια. Ωστόσο, η φυσική επιλογή μάς έχει προικίσει με ένα σύνολο επωφελών κοινωνικών γνωρισμάτων, μεταξύ των οποίων την ικανότητά μας για αγάπη, φιλία, συνεργασία και μάθηση. Πίσω από όλες τις επινοήσεις του πολιτισμού μας υπάρχει η έμφυτη τάση μας να δημιουργούμε καλές κοινωνίες.
Στο βιβλίο προβάλλεται η συναρπαστική ιδέα ότι τα γονίδιά μας δεν επηρεάζουν μόνο το σώμα και τη συμπεριφορά μας, αλλά και τον τρόπο με τον οποίο δημιουργούμε κοινωνίες εκπληκτικά όμοιες σε όλο τον κόσμο. Με πολλά χαρακτηριστικά παραδείγματα -από ποικίλες ιστορικές και σύγχρονες κοινωνίες, κοινότητες οι οποίες σχηματίστηκαν έπειτα από ναυάγια, κοινόβια που αναζητούσαν την ουτοπία, διαδικτυακές ομάδες ανθρώπων και μποτ με τεχνητή νοημοσύνη, αλλά και από τις τρυφερές και σύνθετες κοινωνίες των ελεφάντων και των δελφινιών, οι οποίες μοιάζουν με τις δικές μας-, ο συγγραφέας δείχνει ότι, αν και η ανθρώπινη ιστορία είναι γεμάτη με βία, δεν μπορούμε να ξεφύγουμε από το κοινωνικό μας προσχέδιο για καλοσύνη.
Σε έναν κόσμο με όλο και μεγαλύτερη πολιτική και οικονομική πόλωση, είναι προκλητικό να αγνοούμε τον ρόλο του εξελικτικού παρελθόντος μας. Διαβάστε γιατί η εξέλιξη μας οδήγησε σε ένα ανθρωπιστικό μονοπάτι και πώς συνδεόμαστε με την κοινή μας ανθρωποσύνη.
Ο Nicholas A. Christakis είναι ιατρός και κοινωνικός επιστήμονας. Η ιατρική και η κοινωνική επιστήμη μοιάζουν με δύο μακρινά ξαδέλφια, που ανά περιόδους συναντιούνται, βλέπουν ότι έχουν πολλά κοινά, αλλά στη συνέχεια αρχίζουν να διαπληκτίζονται. Ο Christakis προσπαθεί να διαιτητεύσει σε αυτούς τους διαπληκτισμούς εδώ και χρόνια, ορισμένες φορές με αναπάντεχη επιτυχία.
Είναι καθηγητής ιατρικής κοινωνιολογίας στο Τμήμα Πολιτικής
Υπηρεσιών Υγείας της Ιατρικής Σχολής του Harvard, καθηγητής κοινωνιολογίας στο Τμήμα Κοινωνιολογίας της Σχολής Τεχνών και Επιστημών του
Harvard, και καθηγητής ιατρικής στο Τμήμα Ιατρικής της Ιατρικής Σχολής
του Harvard.
Το 2006 εξελέγη μέλος του Ινστιτούτου Ιατρικής των Εθνικών Ακαδημιών των ΗΠΑ.
Αφού ολοκλήρωσε την κλινική του εκπαίδευση στην παθολογία, συνδύασε την έρευνά του με πρακτική άσκηση σε άσυλο ανιάτων, αναζητώντας τρόπους βελτίωσης της περίθαλψης ασθενών που βρίσκονταν στο τελευταίο στάδιο της νόσου τους. Από το 1999, μελετά την επίδραση κοινωνικών παραγόντων και κοινωνικών αλληλεπιδράσεων στην υγεία και στη μακροβιότητα. Είναι γνωστός για τις μελέτες του σχετικά με τη δημιουργία και τη λειτουργία των κοινωνικών δικτύων.
Όταν δεν βρίσκεται στο εργαστήριο, διδάσκει σε τμήματα του Harvard
και σε πανεπιστημιακά νοσοκομεία. Πολλές φορές έχει ψηφιστεί από τους
προπτυχιακούς φοιτητές ως ο «αγαπημένος τους καθηγητής», λόγω του
γλαφυρού ύφους διδασκαλίας και της καταδεκτικής στάσης του προς τους
φοιτητές.
Το 2009, το περιοδικό Time τον συμπεριέλαβε στον κατάλογο των
εκατό ανθρώπων με τη μεγαλύτερη επιρροή στον κόσμο, ενώ το περιοδικό
Foreign Policy στον κατάλογο των εκατό πλέον σημαινόντων στοχαστών
στον κόσμο.
