Ραφαήλ, Νικόλαος και Ειρήνη. Οι Νεοφανείς Μάρτυρες και Θαυματουργοί της Λέσβου

«... Μόλις εισήλθαν στο Μοναστήρι οι Τούρκοι, άκουσαν από μακριά μια έντονη φωνή. τον ηγούμενο Ραφαήλ, που φώναζε στους Τούρκους: Σ' εσάς θα δώσω μόνο το κορμί μου, την ψυχή μου στον Θεό μου. Όρμησαν πάνω του, αλλά και στους άλλους και τους θανάτωσαν... Αυτό που αμέσως είδα, να μην αξιώνεται άνθρωπος να βλέπει: Τα σώματα των Μαρτύρων σφαγμένα, μέσα στο αίμα. Ο ηγούμενος Ραφαήλ, που γνώριζα και τόσο αγαπούσα, κρεμασμένος ανάποδα στην καρυδιά και σφαγμένος στο στόμα...». Η Βασιλική Ράλλη αφηγείται: «Εκείνη την νύκτα είδα ότι βρισκόμουν στις Καρυές και στο προαύλιο του Ναού νάσου τρεις νεανίδες. Η μία ήταν έως 12 χρονών.ν Η μορφή της έχει χαραχθεί στην καρδιά μου. Είδα να με πλησιάζει και την ρώτισα: "Τίνος είσαι;" Μου απαντά: "Είμαι η Ειρήνη". Στο άκουσμα την αγκάλιασα, με αγκάλιασε και αυτή. "Κορούλα μου, πόσο πόνεσες! Πώς άνθεξες;". καί αυτή μου είπε: "Να ήξερες πόσο πονέσαμε εδώ, τί μαρτύρια μας έκαναν! Εμένα, μπροστά στους γονείς μου, οι Τούρκοι με βασάνισαν, αφού μου έκοψαν το ένα χέρι και το ένα πόδι μετά βραστό νερό μου έρριχναν (και άνοιγε το στόμα του το πώς του έρριχναν). Η μητέρα μου σπάραζε και φώναζε, ώσπου τελείωσε Εκείνη τη στιγμή παρουσιάσθηκε μια γυναίκα εύσωμη, ομορφογυναίκα, με γαλάζιο φόρεμα. Και αμέσως η Ειρήνη μου λέει: "Να, αυτή είναι η μητέρα μου"...».