Να μιλήσω για την ποιητική συλλογή; Ένα ανοσιούργημα λέξεων. Ένα απροβίβαστο ανορθογράφημα. Μία προκλητική
ιεροσυλία. Να σας πω αλλιώς το περιεχόμενο. Ένα πρωινό αποφάσισα να βγω από το σπίτι μου διαφορετικά από ό,τι
συνήθως. Πήρα λοιπόν ψαλίδι, λεπίδι κοφτερό είχα, και έκοψα το ένα μανίκι από το πουκάμισο. Το ένα μέρος από το
παντελόνι. Ξύρισα το μουστάκι μου από τη μία πλευρά. Έκοψα τα μαλλιά μου από το ένα μέρος. Και φόρεσα ένα
παπούτσι. Και ξεκίνησα για μία βόλτα στον ήλιο. Με κοίταγαν παράξενα. Άλλοι με το στόμα ανοικτό. Άλλοι γελώντας.
Ό,τι σπάει τη νόρμα, ό,τι αγνοεί τον κανόνα, ό,τι εξευτελιζει την ανθρώπινη σύμβαση. Με πράξεις. Αιρετικές και
παράδοξες. Και με λόγια. Απρόσμενα, παράξενα, ιδιάζοντα, περίεργα. Το ίδιο πάντα ποιητικό αγέρι. Σκέψεις
λογο-δοσμένες, με αφορμή τα πάντα: ένα μήνυμα σε ένα διάδρομο νοσοκομείου. Ο θάνατος μίας φοιτήτριάς μου. Μία
παρατήρηση του ιστορικού κάστρου στην πόλη μου, την Πάφο της Κύπρου. Μία περιγραφή της Κυριακής μου. Η
αλλοτροιωμένη γειτονιά μου. Οι αγνώριστοι άνθρωποι. Μία παρατήρηση στον δρόμο. Η συμπεριφορά δύο οδηγών. Ένα
συρματόπλεγμα. Ένα σκίρτημα, ερωτικολάγνο και βαθύ. Το παιδικό χτες. Το ενήλικο τώρα. Μία τάξη στο πανεπιστήμιο.
Μικρές και μεγάλες, καθημερινές και αεράτες ιστορίες. Με το δικό μου πλάσιμο των λέξεων. Με το δικό μου άγγιγμα
στον στίχο και στον στίχο πέρα από τον στίχο. Δίχως (ποιητικές) νόρμες, δίχως καλολογισμούς, δίχως φτιασιδώματα.
Δεν δίνω απαντήσεις. Δεν έχω. Λογισμούς μόνο καταθέτω. Κεντρίσματα. Για να συναντηθούμε. Για να δουμε τη ζωή μας
μέσα από τα μάτια του άλλου.
