Διαβάζοντας τα ποιήματα του Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα συνέβη ένας νοητικός συντονισμός σαν να εκπέμπαμε στην ίδια ή σε παραπλήσια συχνότητα. Προέκυψε αβίαστα μια μυστική χημεία μεταξύ μας, που άνοιξε έναν ποιητικό διάλογο και μια εσωτερική επικοινωνία που, ποίημα το ποίημα, έχτισε μια σχέση μαθητείας και θαυμασμού απ’ τη μεριά μου, μετατρέποντάς με σε δορυφόρο του. Αυτό το μυστήριο που συντελέστηκε όταν εμπνεύστηκα από τον Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα σε κάποιο βαθμό εξηγείται, αφού σχετίζεται με κάποιες κοινές αναφορές, γύρω απ’ τη σχέση μας και τη συνομιλία μας με τη φύση και τη Δημιουργία, αλλά και το πάθος του έρωτα ή την δραματικότητα του χωρισμού ή της ματαίωσής του.
