Τώρα τι θέλεις;
Να συνυπάρξουν τα ανείπωτα µυστικά µας;
Να περιµένουµε µαζί το τελευταίο λεωφορείο;
Ν’ απλώσουµε στο µπαλκόνι τα µεθυσµένα σεντόνια µας;
Κι αργότερα τι;
Θα πετάξουµε παρέα πολύχρωµες κονσέρβες
Θα σε φροντίσω όταν βήχεις πεταλούδες
Θα µου σερβίρεις παντοτινή σαµπάνια
Θα φοράµε τις ίδιες ροζ παντόφλες
Κι ύστερα
Θα γυρίσεις βυθισµένος σε ρηχά ψέµατα
Θα ακουµπάω τα φιλιά µου στο κλειστό σου στόµα
Θα κοιτάµε µε απορία τη δύση
Της κοινής µας επιτραπέζιας λάµπας
Και τελικά
Θα σε φαντάζοµαι στην ασπρόµαυρη κουζίνα
Να φυσάς τα τελευταία ψίχουλα από το αγαπηµένο µου πιάτο
Γι’ αυτό λοιπόν καλύτερα
Και τώρα κι αργότερα κι ύστερα
Ας µείνουµε τελικά γείτονες της µοναξιάς
Ανώνυµοι περαστικοί, αγαπηµένοι ξένοι
Μιας µετέωρης κουβέντας, µιας παρόµοιας (παραλίγο) ζωής
