Ποιητική αδεία γίνονται τα πάντα. Μιλάνε τα ζώα, γίνονται ταξίδια σε άλλους πλανήτες, σε μυθικά μέρη, σε άλλες εποχές... Γιατί όχι λοιπόν και σε ένα συνέδριο καρεκλών; Σε ένα συνέδριο όπου οι καρέκλες, ποιητική αδεία, θα μιλούσανε τόσο για τις ίδιες όσο και για αυτούς που κάθονται πάνω τους;
Μπορεί βέβαια η επαφή μαζί τους να γίνεται με συγκεκριμένο μέρος του σώματός μας, όμως αυτό δεν τις περιορίζει να έχουν τις δικές τους απόψεις για εμάς.
Στο Συνέδριο των Καρεκλών οι Συνεδριάζουσες καταθέτουν τις απόψεις τους ανατέμνοντας ουσιαστικά την κοινωνία των ανθρώπων.
