Σαν αυτό που ξαφνικά καταπρόσωπο δυο οδοιπόροι
αντικρίζουν πατώντας μιαν έρημη βουνοκορφή
και ασάλευτο είναι το γκρίζο του πέτρα στην πέτρα
ώσπου αργά κινεί τις φτερούγες και ανοίγει
σώμα ορίζοντας ένας κυματισμός άπλωμα
ανασηκώνεται λίγο στρέφεται κοιτάζει λες
θα πλησιάσει μα φεύγει έρχεται ξαναφεύγει
κύκλους κάνει που μεγαλώνουν στον ουρανό
μακραίνει χάνεται δεν θα φανεί αλλά φαίνεται
μία φορά κι άλλη μία και μια τελευταία φορά
και πάει έφυγε πια έχει μόνο αφήσει να μένει
το πέρασμά του εκεί αδιατάραχτο σχήμα
να γυρνάει να κοιτάζει ο ένας τον άλλο να ρωτά
πες μου τον είδες; πού να πηγαίνει; πώς να τον λένε;
άραγε έτσι κι η θύμηση παντοτινά θα πλανιέται;
κι ας είναι μέσα στη βοή κι ας είναι τόσοι δρόμοι;
