Οι υποψίες που με βασάνιζαν χρόνια, τώρα έγιναν αβάστακτες. Ιδιαίτερα τους τελευταίους μήνες, παραμόνευαν σαν τον κλέφτη που καραδοκεί να εισβάλει σ' ένα αφύλακτο σπίτι. Έβλεπα το πρόσωπό μου στον καθρέφτη και... όχι, δεν ήταν θλίψη, ήταν κάτι σαν φόβος, ένας φόβος ανίκητος και απελπιστικός.
"Αυτό το πρόσωπο δε μοιάζει με του γιού μου..."
