Ο Τζο ο Τρομερός, που κρατάτε στα χέρια σας, έκανε το πρώτο του "ντου" πριν από σαράντα εφτά χρόνια σαν ήρωας ταινίας. Σήμερα ξαναχτυπάει από άλλο πόστο. Αντί να 'ναι ντυμένος με την κινηματογραφική emulsion, τώρα φοράει ρούχα καμωμένα από τυπωμένο χαρτί. Είναι όμως ο ίδιος: αστείος, απλοϊκός, καταφερτζής, πονηρούλης, γκαφατζής κι ονειροπόλος. Κρατάει ακόμα την παλιά "αθωότητα" του ελληνικού κινηματογράφου σ' εκείνες τις ημέρες της "δόξας" του, όταν "εν αγνοία" του πάσχιζε να δώσει στους κουρασμένους της εποχής ένα μικρό κομμάτι απ' τη χαμένη ελπίδα. Το ίδιο επιχειρεί και τώρα. Γιατί ο Τζο ξέρει πως εκείνος ο όμορφος κόσμος που είχε κάποτε ονειρευτεί, στα θολά και υπαινιχτικά πλάνα του παλιού κινηματογράφου, κάπου εδώ ένα γύρω θα 'ναι κρυμμένος. Κι αν οι απαισιόδοξοι λένε πως δεν υπάρχει, ο Τζο είναι ελεύθερος να τον φαντάζεται και να τον περιμένει.
