"Οι τίγρεις" του Σωτήρη Κακίση είναι η τρυφερότητα η χαμένη και πάντοτε αναδυομένη. Το αιλουροειδές είναι η ψυχή με τις ραβδώσεις της, που θέλει να ξεσχίσει τον ελέφαντα εαυτό: "Έναν ελέφαντα γλυκό σαν κι εμένα τον φοβούνται". Πεζόμορφα ποιήματα παραληρηματικά, σαν σκιές που ζωή ζητούν για να κινηθούν αυτά τα φαντάσματα, οι σκέψεις.
Τα λόγια δεν είναι αρκετά, είναι όμως υπεραρκετές οι εικόνες, όταν εννοούν τον κόσμο ως οντολογικά κοσμήματα στο νόημα της ζωής. Ο ποιητής καθηλώνει τη σκέψη όχι όταν παραμένει μια καθαρή αφαίρεση στον θόλο του εγκεφάλου, αλλά όταν γίνεται οπτική πραγματικότητα, όταν εκβάλλει ως πράξη, παραδομένη στην προστασία της φυσιοκρατίας. Εκεί βρίσκεται το ελάχιστο καταφύγιο του κουρασμένου ανθρώπου που είδε και έπαθε και γνώρισε. Και ο ποιητής είναι η υπέρβαση του βλέπειν, του πάσχειν και του γνωρίζειν.
(Μαρία Κούρση, "Ελευθεροτυπία", Βιβλιοθήκη, Παρασκευή 15 Μαΐου 2009)
