[...] Η αφθονία καταργεί την ανάγκη, και μαζί της τη "λογική" τη ζυμωμένη με τον ορθό λόγο, αυτόν που εξηγεί την αταξία και το έγκλημα. Αυτά τα πράγματα όμως συνεχίζονται. Γιατί; Η πληγή έχει πάψει να αποτελεί μέρος της ίασης και έχει γίνει η αρρώστια μας. Όλο και πιο συχνά θα χρησιμοποιούμε τους εγκληματίες, τους ανένταχτους, τους απείθαρχους, όπως ο Μεσαίωνας, χρησιμοποιούσε τους αιρετικούς, καίγοντάς τους. Η φαντασία είναι πολύ λογική, και γι' αυτό επιστρέφουμε στην εποχή της βαρβαρότητας βήμα με βήμα, φυλακή με φυλακή, νόμο με νόμο.
Η ιστορία που διηγούμαστε σ' αυτή την εποχή της αφθονίας δεν νοιάζεται για τη δημιουργία αλλά για την κατανάλωση - την αχαλίνωτη κατανάλωση που είναι απαραίτητη για να συντηρηθεί η οικονομία. Αυτή η ιστορία δεν μας ενώνει πια με τον αληθινό κόσμο, αλλά αναδιπλώνεται στον εαυτό της και αποκόβεται από την πραγματικότητα. Σήμερα δεν υπάρχει πια ουτοπία, δεν υπάρχει τόπος δικαιοσύνης ή επουράνιος. Δεν υπάρχει πια αιωνιότητα, ούτε και μέλλον. Η ιστορία που αφηγούμαστε γίνετα ένα "τώρα" επαναλαμβανόμενο, η δικαιοσύνη μια απλή πολιτική διευκόλυνση. Επειδή όμως η φαντασία είναι λογική, ξέρει ότι αυτό το "τώρα" είναι ζωντανός θάνατος. Αυτή είναι η παρούσα πνευματική μας κατάσταση. Ο πραγματικός κόσμος διαλύεται και επινοούμε έναν άλλο, χιμαιρικό και βίαιο.
[...] Έντουαρντ Μποντ (1995)
Ο Έντουαρντ Μποντ γεννήθηκε το 1934 στο Χόλογουεϊ, στο βόρειο Λονδίνο, γόνος μιας εργατικής οικογένειας με τέσσερα παιδιά. Οι γονείς του έφυγαν από την επαρχία και εγκαταστάθηκαν εκεί τη δεκαετία του 1930 για να βρούνε δουλειά. Όταν ξέσπασε ο πόλεμος, ο Μποντ μεταφέρθηκε στην Κορνουάλη, και μετά τους βομβαρδισμούς στη νήσο Ήλυ με τους παππούδες του. Δεν έγινε δεκτός στο γυμνάσιο επειδή κρίθηκε κακός μαθητής. Έτσι, ο Μποντ εγκατέλειψε το σχολείο και έκανε διάφορες δουλειές -μπογιατζής, μεσίτης ασφαλειών, εργάτης σε εργοστάσιο για αεροπλάνα- ως το 1953 που κλήθηκε να υπηρετήσει. Στάλθηκε στη Βιέννη με το συμμαχικό στρατό κατοχής, όπου έμεινε δυο χρόνια. Εκεί έγραψε το πρώτο του λογοτεχνικό έργο, ένα μυθιστόρημα που δεν σώζεται.
Στις αρχές της δεκαετίας του '50 ξεκινά η συνεργασία του με τη συγγραφική ομάδα του Royal Court Theatre, όπου είχε προτείνει δύο νεανικά του έργα, τα "Klaxon in Atreus Place" και "The Fiery Tree", τα οποία ωστόσο δεν ανέβηκαν. Το 1962 παρουσιάστηκε το πρώτο του θεατρικό έργο, "The Pope's Wedding" ["Οι γάμοι του Πάπα"], ένα σύγχρονο νατουραλιστικό δράμα που εκτυλίσσεται στο Έσσεξ· δόθηκε μία μόνο παράσταση χωρίς σκηνικά. Το 1964-65 ο βασιλικός
λογοκριτής απαγορεύει τη δημόσια παράσταση του "Σωσμένου", ενός βίαιου έργου για νεαρούς της εργατικής τάξης, και έτσι ξεσπάει ένα από τα μεγαλύτερα σκάνδαλα στην ιστορία του αγγλικού θεάτρου. Η διένεξη που ξεκινά συνεχίζεται μέχρι το 1968, όταν ανεβαίνει το έργο του "Early Morning" ["Νωρίς το πρωί"] και οδηγεί στην κατάργηση της θεατρικής λογοκρισίας στην Αγγλία, η οποία ίσχυε από τον 18ο αιώνα.
Ο Έντουαρντ Μποντ έχει γράψει σαράντα περίπου θεατρικά, καθώς και κινηματογραφικά σενάρια, μεταξύ των οποίων το "Blow up" του Αντονιόνι, σενάρια για την τηλεόραση, λιμπρέτα όπερας και έχει κάνει διασκευές ή μεταφράσεις ξένων έργων και έχει γράψει πολλά ποιήματα. Αρκετά από τα έργα του των τελευταίων χρόνων προορίζονται για σχολικές παραστάσεις με μαθητές. Έχει σκηνοθετήσει ο ίδιος πολλά από τα έργα του και έχει διευθύνει εργαστήρια υποκριτικής για ηθοποιούς και ερασιτέχνες, αναπτύσσοντας παράλληλα έναν ευρύτατο θεωρητικό στοχασμό πάνω στη θεατρική τέχνη μέσα από άρθρα, σημειώσεις, προλόγους και αλληλογραφία. Πρόσφατα δημοσίευσε το βιβλίο "The Hidden Plot" ["Η κρυμμένη πλοκή"], με τις σκέψεις του για τη λειτουργία του θεάτρου σε σχέση με την ανθρώπινη φύση και την καπιταλιστική κοινωνία, θεωρείται ένας από τους μεγαλύτερους ζώντες θεατρικούς συγγραφείς και τα έργα του παίζονται με μεγάλη συχνότητα σε όλο τον κόσμο.
Από τα έργα του έχουν παιχτεί στην Ελλάδα: "Το μονοπάτι που πάει βαθιά μες στο Βορρά" (σκην. Γ. Λαζάνης), "Καλοκαίρι" (σκην. Β. Παπαβασιλείου), "Θάλασσα" (σκην. Κ. Αποστόλου), "Μπίνγκο" (σκην. Α. Δοξιάδης), "Σωσμένος" (σκην. Τ. Μπαντής), παιγμένο και με τον τίτλο "Λυτρωμένοι" (σκην. Π. Ζηβανός), και "Η φυλακή του Όλυ" (σκην. θ. Παπαγεωργίου). Άλλα σημαντικά του έργα είναι τα: "Lear", "In the Company of Men", "The War Plays", "The Children", "Coffee", "The Crime of XXI century" κ.ά.
Το έργο του "Τίποτα δικό μου" είναι το τρίτο μέρος της τριλογίας "Big Brum" που γράφτηκε από τον Μποντ για το Big Brum Theatrein-Education. Τα δύο προηγούμενα έργα είναι το "At the Inland Sea" και "Eleven Vests".
