Μετά από πολλά χρόνια δουλειάς στα σημεία επαφής των θεσμών του ελληνικού κράτους με τις ζωές όσων φτάνουν από ανάγκη στα σύνορά του, η Ειρήνη Βλάχου εξηγεί πώς η τεχνική γλώσσα των ευρωπαϊκών οργάνων, της ελληνικής διοίκησης και των μη κυβερνητικών οργανώσεων, αλλά και η νομική γλώσσα με τους μηχανισμούς της, ακουμπούν πάνω στα σώματα των ανθρώπων. Το κείμενο δεν είναι αγόρευση σε δικαστήριο, δεν είναι πολιτική καταγγελία και ασφαλώς δεν είναι η μαρτυρία κάποιας που έχει βρεθεί στην Ελλάδα χωρίς χαρτιά. Είναι μια συμβολή στην απομυθοποίηση του «προσφυγικού ζητήματος» και στην αποκρυπτογράφηση της διαδικασίας του ασύλου, από την προνομιακή θέση κάποιας που διαμεσολαβεί ανάμεσα στο νομικό σύστημα και τους ανθρώπους που υφίστανται τις πιο τρομακτικές συνέπειές του.
