Μήπως η ζωή δεν είναι μόνο για τους νέους;
«Σ' ευχαριστώ, Θεέ μου... Τώρα 8α φτιάξω ένα περιοδικό όπως το ονειρευόμουν. Μα τώρα, στα... γεράματα; Γιατί όχι; Όλοι ασχολούνται με τα "νεανικά κοινά". Τίποτα για μας. Ο περιοδικός Τύπος αγνοεί τους 45 και άνω. Λες και η χώρα κατοικείται μόνον από νέους, κι οι υπόλοιποι έχουν αποδημήσει εις Κύριον... Μη χειρότερα!»
Παλιότερα χρειάστηκε να θυσιάσει την προσωπική της ευτυχία, αλλά να που ήρθε η στιγμή να ευχαριστηθεί. Ν' ανταμειφθεί για τις ιδέες της. Τι έχει να χάσει; Για τι να φοβηθεί: τι θα πουν τα παιδιά της; Οσο η τύχη της χαμογελά, οι επιλογές της δικαιώνονται κι η φαντασίωση της γίνεται πραγματικότητα: Το περιοδικό κυκλοφορεί και πάει περίφημα. Στο τέλος, θ' αρχίσει να πιστεύει πως δικαιούται κι άλλη μία ευκαιρία στον έρωτα...
Όλα τα τακτοποιεί με τον τρόπο της. Όμως, ένα δίλημμα καραδοκεί. Το «όχι» κάμπτεται από παλιά «πρέπει», που απειλούν να ανατρέψουν τα πάντα, να ξεπουλήσουν τους κόπους της. Ένας ισχυρός επίδοξος αγοραστής δεν μπαίνει απλώς στα χωράφια της, αλλά στην ίδια της την οικογένεια.
Άραγε, προς το τέλος της διαδρομής, θα χρειαστεί να θυσιάσει όλα όσα είχε ονειρευτεί;
Η Δήμητρα Γεωργίου γεννήθηκε στην ΑΘήνα το 1945. Μεγάλωσε μέσα σε μια οικογένεια όπου περίσσευε η αγάπη. Πήγε δημοτικό και γυμνάσιο στη γειτονιά της, στη Δάφνη. Από τότε που θυμάται τον εαυτό της, άκουγε το "Θέατρο της Τετάρτης" και το "Θέατρο στο μικρόφωνο" του Αχιλλέα Μαμάκη. Δούλεψε ως διοικητική υπάλληλος στο Νοσοκομείο "Ευαγγελισμός". Εκεί από πολύ νωρίς έμαθε πώς ν' αγαπάει τους ανθρώπους.
Είναι χωρισμένη. Έχει δύο γιους και τρία εγγόνια - κι ελπίζει και σε άλλα. Από το 2005 ζει μόνιμα στην Πάτρα, που την είχε ερωτευτεί από τα 11 της χρόνια. Θεωρεί τη συγγραφή αγαπημένη δουλειά ψυχής.
