Θύμιζε το πρόσωπο του Αγίου Σεβαστιανού. Λίγο γερμένο προς τον ένα ώμο, τα χείλη πρησμένα και σχεδόν άσπρα, τα μάτια γυάλινα καθηλωμένα σε θρήνο και ένα κόκκινο πανωκάλυμμα τραβηγμένο προς τα πίσω. Περπατούσε στην άκρη ενός σκιερού δρόμου της περιφέρειας του Γκβάλιορ και έχοντας αντιληφθεί πώς κάποια στιγμή τον πρόσεξα μας παρακολουθούσε τώρα με ένα λυπημένο χαμόγελο.
Ήταν ντυμένος με τα συνηθισμένα άσπρα κουρέλια. Την ίδια στιγμή γύρω του, κατά μήκος εκείνου του δρόμου της περιφέρειας (εάν περιφέρεια και κέντρο έχουν κανένα νόημα στις Ινδικές πόλεις), η συνηθισμένη θλιβερή αθλιότητα, τα συνηθισμένα λίγο μεγαλύτερα από κουτιά καταστήματα, τα συνηθισμένα μικρά σπίτια σε ερειπιώδη κατάσταση, τα συνηθισμένα στόρια λυγισμένα από την πνοή των μουσσώνων, η συνηθισμένη δυσωδία που πνίγει την ανάσα. Εκείνη η μυρωδιά της αξιολύπητης τροφής και των πτωμάτων που στην Ινδία είναι σαν δυνατό ρεύμα που φέρνει ένα είδος πυρετού, που λίγο-λίγο γίνεται μία σχεδόν ζωντανή φυσική οντότητα και μοιάζει να διακόπτει την κανονική ροή της ζωής στα σώματα Ινδών.
