Ο ελληνικός χώρος ενδιέφερε τη Γαλλία και ως χώρος καθαρά οικονομικού ελέγχου. Ο έλεγχος αυτός αποτελούσε την εφαρμογή του μηχανισμού της κυριαρχίας πάνω σε ζώνες που για τα αναπτυσσόμενα βιομηχανικά κράτη αποτελούσαν αγορές για τα βιομηχανικά προϊόντα τους και κέντρα προμήθειας πρώτων υλών και τροφίμων. Η Ελλάδα, και ιδιαίτερα η Πελοπόννησος, για την οποία η Γαλλία ανέκαθεν ενδιαφερόταν, ήταν σε θέση να προμηθεύσει πολλές απαραίτητες για τη γαλλική βιομηχανία πρώτες ύλες. Έπειτα, αφού στη λογική της βιομηχανικής ανάπτυξης, βρίσκεται ο επεκτατισμός και η εξαγωγή κεφαλαίων, η γαλλική πολιτική, σε αγαστή συνεργασία με γαλλικούς τραπεζικούς κύκλους και αντίστοιχους της Γενεύης, οι οποίοι ακολούθησαν το παράδειγμα τούτο, έβλεπε τον ελληνικό χώρο ως πεδίο, όπου τα γαλλικά κεφάλαια, με τη μέθοδο των επενδύσεων, θα μπορούσαν να αυξηθούν.
