Κάποια στιγμή ένιωσα την ανάγκη να μετατρέψω τον πεζό λόγο έκφρασης σε λογοτεχνικό λόγο. Επέλεξα να ασχοληθώ με την Ποίηση και το Διήγημα.
Τι είναι, άραγε, αυτό που κάνει τον άνθρωπο να γράφει ποίηση;
Είναι η παρόρμηση της στιγμής· το λίκνισμα της ψυχής. Θέλεις, εμμονικά, να αντιδράσεις στο γεγονός και στην αιτία που το προκαλεί. Κάτι ακούς, κάτι βλέπεις, κάτι μυρίζεις, κάτι ακουμπάς, κάτι γεύεσαι... Είναι ένα ουρλιαχτό που γεννιέται μέσα σου και σε σπρώχνει να αντιδράσεις — να αποδράσεις γράφοντας.
Τότε γεννιέται μια ερωτική σχέση ανάμεσα στο θέμα και τον συγγραφέα. Ο συγγραφέας προσπαθεί να εισχωρήσει στην καρδιά και την ψυχή του θέματος· ακροβατεί ανάμεσα στον ρομαντισμό, τον λυρισμό και τη σάρκα — εκεί όπου το θέμα μετατρέπεται σε μυσταγωγία.
Το ερέθισμα συνεπαίρνει την ψυχή, γεννά συγκινήσεις, πυρπολεί συναισθήματα. Είναι σαν ερωτική πράξη που συμβαίνει εκείνη τη στιγμή, με το ερέθισμα, καθώς περιπλανιέσαι σε κόσμους υπαρκτούς και μεταφυσικούς.
