Η κατανόηση της περί θεώσεως διδασκαλίας του αγίου Συμεών ως μιας νέας ανθρωπολογίας, προτείνεται από την παρούσα έρευνα, τόσο ως απάντηση στο ερώτημα για περιεχόμενο της θεολογικής προβληματικής στον αιώνα που ξεκίνησε, όσο και ως βάση της σύγκλισης και της σύνθεσης στην υφέρπουσα διελκυστίνδα μεταξύ ευχαριστιακής και θεραπευτικής εκκλησιολογίας.
Μελετώντας τις προϋποθέσεις της θέωσης στη θεολογία του αγίου Συμεών, είναι αδύνατο να μη σταθεί κανείς στην άσκηση ως την κατεξοχήν προϋπόθεση επίτευξης της θέωσης. Από τις ασκητικές προϋποθέσεις που ο άγιος τονίζει, διακρίθηκαν η απαράβατη τήρηση των εντολών, η απάθεια και η αγάπη. Ο αντικομφορμισμός του Συμεών απέναντι στην τήρηση των εντολών, η δυναμική κατανόηση της απαθούς κατάστασης, στην οποία διασώζεται το παθητικόν της ψυχής, και ως εκ τούτου η ακεραιότητα του ανθρώπου, αποτελούν προτάγματα της ανάλυσης της παρούσας εργασίας, ενώ η ταύτιση της έννοιας της αγάπης στον Συμεών, με τη χάρη και την παρουσία του Πνεύματος, συνιστά την ερμηνευτική εισήγηση για την κατανόηση της σκέψης του οσίου στο ζήτημα αυτό.
