Το ολοήμερο σχολείο λειτουργεί στην Ελλάδα, έστω και ως σχολείο διευρυμένου ωραρίου, από το 1998. Εμφανίστηκε ως ένας καινοτόμος θεσμός για τα ελληνικά εκπαιδευτικά δεδομένα και, αφού έχει διανύσει μια περίοδο 8 ετών, μοιάζει να έχει παγιωθεί στο εκπαιδευτικό σύστημα, παρά τις αρχικές επιφυλάξεις για σημαντικές ελλείψεις σε υλικοτεχνική υποδομή και για λειτουργικές δυσανεξίες. Το χρονικό εύρος της λειτουργίας του ολοήμερου σχολείου μάς επιτρέπει σήμερα να εξετάσουμε σε θεωρητικό όσο και σε ερευνητικό επίπεδο κάποιες από τις δομικές και λειτουργικές παραμέτρους του. Σε καμία περίπτωση δεν υπαινισσόμαστε ότι η ερευνητική μας προσπάθεια φιλοδοξεί να προσφέρει τις απαραίτητες εκείνες συζεύξεις που θα ανασχηματίσουν το προφίλ του ελληνικού ολοήμερου σχολείου. Μπορούμε όμως να ισχυριστούμε ότι η πολλαπλή έρευνα που σχεδιάσαμε μπορεί να προσφέρει ένα corpus στοιχείων, τα οποία θα είναι σε θέση να υποβοηθήσουν την ανάπτυξη συγκριτικών δεδομένων και να διαφωτίσουν κάποιες, έστω ελάχιστες, πλευρές του ζητήματος.
