Η Τζορτζ Έλιοτ ήταν μία από τις λίγες γυναίκες συγγραφείς που «ζούσαν από την πένα τους». Συνάντησε έντονες αντιδράσεις από τις ομότεχνές της, οι οποίες ισχυρίζονταν πως έγραφε σαν άντρας και ότι η γραφή της δεν μπορούσε να θεωρηθεί γυναικεία. Ύστερα από πολλά χρόνια η Βιρτζίνια Γουλφ αποκατέστησε τη θέση της σε ένα δοκίμιο: «Η παλιά γυναικεία συνείδηση, φορτωμένη με οδύνη, ευαισθησία και για τόσους αιώνες βουβή, μοιάζει μέσα από τις ηρωίδες της Έλιοτ να προφέρει ένα αίτημα για κάτι –που δε γνώριζε τι ακριβώς–, ίσως κάτι που έχει σχέση με τα πιο ουσιώδη συστατικά της ανθρώπινης εμπειρίας...». Στο Πέπλο, που είναι η μοναδική ιστορία της Έλιοτ που εντάσσεται στη λογοτεχνία του «υπερφυσικού», οι ήρωες είναι αδύναμοι μπροστά στη μοίρα τους, για την οποία δεν είναι υπεύθυνος κάποιος θεός, αλλά οι ίδιες τους οι αδυναμίες και οι σκοτεινές δυνάμεις που εδράζονται στο υποσυνείδητο. Η τιμωρία τους έρχεται από τον ίδιο τους τον εαυτό, γιατί είναι ανίκανοι να τον υπερβούν και να τον καθρεφτίσουν στον συνάνθρωπό τους.
H αγγλίδα μυθιστοριογράφος Tζωρτζ Έλιοτ θεωρείται μία από τις μεγάλες μορφές της αγγλικής λογοτεχνίας. Tο πραγματικό της όνομα ήταν Mary Anne Evans. Γεννήθηκε στο Γουοργουικσάιρ της Αγγλίας το 1819. Βαθιά θρησκευόμενο παιδί, δίδασκε στο κατηχητικό από ηλικία δώδεκα ετών. Ως μαθήτρια βρέθηκε υπό την επιρροή διαφόρων ευαγγελιστών, μεταξύ των οποίων και του αιδεσιμότατου Τζον Έντμουντ Τζονς, ενός ιεροκήρυκα που εμφανίζεται αργότερα σε κάποια μυθιστορήματά της. Αργότερα, όμως, όταν μετακόμισε στο Κόβεντρι το 1841, γνωρίστηκε με τον Τσαρλς και την Καρολάιν Μπέι, που ήταν ελεύθερα σκεπτόμενοι θρησκευόμενοι. Η επιρροή τους την έκανε να αναθεωρήσει πολλές από τις ευαγγελικές απόψεις της αλλά η θρησκεία συνέχισε να παίζει σημαντικό ρόλο στη ζωή της και στο έργο της. Μέσω των Μπέι, ανέλαβε να μεταφράσει το "Η ζωή του Ιησού" του Στράους και γνωρίστηκε με τον εκδότη Τζον Τσάπμαν, που την προσέλαβε ως δημοσιογράφο στο Ουεστμίνστερ Ριβιού το 1851. Το 1856 δημοσίευσε εκεί ένα άρθρο με τον τίτλο "Ανόητα μυθιστορήματα από ανόητες μυθιστοριογράφους", όπου καυτηρίαζε τις γυναίκες συγγραφείς της εποχής για τον μελοδραματισμό, το στομφώδες ύφος και τις υπερβολές των έργων τους, καθώς και για την άγνοιά τους για τη ζωή πέρα από τα περιορισμένα όρια του κοσμικού κύκλου τους. Δέκα μέρες αργότερα έπιασε την πένα της κι άρχισε να γράφει το πρώτο της έργο, "Οι κακοτυχίες του αιδεσιμότατου Έιμος Μπάρτον", που δημοσίευσε με το αντρικό ψευδώνυμο Τζωρτζ Έλιοτ. Τα επόμενα έργα της, μεταξύ των οποίων το "Adam Bede", "The Mill on the Floss", το "Silas Marner", το "Middlemarch" -που θεωρείται από πολλούς το κορυφαίο της- την καθιέρωσαν ως μία από τις μεγαλύτερες συγγραφείς της εποχής της. Χρησιμοποιούσε συχνά εκκλησιαστικά και κοινωνικά θέματα και τελειοποίησε την τέχνη της ανάλυσης των χαρακτήρων, προετοιμάζοντας το έδαφος για το "μοντέρνο" μυθιστόρημα. Την εποχή που άρχισε να εργάζεται ως δημοσιογράφος εγκαταστάθηκε στο Λονδίνο, όπου δημιούργησε στενή φιλία με τον Χέρμπερτ Σπένσερ και αργότερα με τον συγγραφέα Τζωρτζ Χένρι Λιούις, με τον οποίο συζούσαν χωρίς να παντρευτούν, αφού ο Λιούις δεν είχε πάρει διαζύγιο από την γυναίκα του. Μετά το θάνατο του Λιούις το 1878, η Έλιοτ παντρεύτηκε τον σαραντάχρονο Τζων Ουόλτερ Κρος το 1880, αλλά λίγο αργότερα πέθανε και, το 1882, ετάφη δίπλα στον Λιούις.
