Πενήντα χρόνια ευρωπαϊκής οικοδόμησης σφυρηλάτησαν ένα πολιτικό σύστημα. Εγγεγραμμένο μεταξύ της στρατηγικής της ολοκλήρωσης και της συνεργασίας, χαρακτηρίζεται συγχρόνως από την κοινοτική μέθοδο και από τη συνεργασία των Κρατών.
Προκύπτουν ένα κοινοτικό δίκαιο και κοινές πολιτικές απ' όπου αναδύεται ένας νέος δημόσιος χώρος. Από την ΕΚΑΧ στη Συνθήκη της Νίκαιας, περνώντας από τις Συνθήκες της Ρώμης, από την Ενιαία Πράξη και από τις Συνθήκες του Μάαστριχτ και του Άμστερνταμ, το ισχύον σύστημα δεν γέννησε τις "Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης", όπως προεξοφλούσαν οι "πατέρες ιδρυτές" της.
Έτσι, η Ευρωπαϊκή Ένωση παρέμεινε, σύμφωνα με τα λόγια του Jacques Delors, "ένα αντικείμενο που δεν έχει ακόμα ταυτότητα".
Μέσω του τρόπου λειτουργίας της, μπορούμε να διακρίνουμε την ύπαρξη ενός "πολιτικού συστήματος σε δίκτυο". Η μοναδικότητα και η πολυπλοκότητά του θα μπορέσουν, άραγε, να αντισταθούν στη διεύρυνση της Ένωσης, που τείνει να δημιουργήσει τη "Μεγάλη Ευρώπη"; Η απάντηση βρίσκεται στα χέρια της Συνέλευσης στην οποία το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο του Λάκεν ανέθεσε την προετοιμασία της διακυβερνητικής διάσκεψης του 2004. Η Ιστορία θα αποφανθεί...
Επίτιμος καθηγητής πολιτικής επιστήμης, ο Jean-Louis Quermonne δίδαξε στα Ινστιτούτα Πολιτικών Επιστημών της Γκρενόμπλ και του Παρισιού, καθώς και στο Κολέγιο της Μπριζ. Προέδρευσε της Ομάδας Εργασίας της Επιτροπής Σχεδιασμού για τη μεταρρύθμιση των ευρωπαϊκών θεσμών.
