Ο στωικός Επίκτητος στο Εγχειρίδιον συγκροτεί το πορτρέτο του φιλοσόφου προς το οποίο μπορεί να ομοιάσει κάθε άνθρωπος, όταν αυτός θελήσει πραγματικά να ανυψωθεί στη γνώση της φιλοσοφίας, στη γνώση του αληθινού εαυτού του. Στο έργο κυριαρχεί η σωκρατική τέχνη του ερωτήματος και η σωκρατική διαλεκτική, με σκοπό να φανεί η αυτονομία, η εσωτερική αυτοκυριαρχία και η εγκράτεια του ανθρώπου. Ο Επίκτητος παρέχει το πορτρέτο του φιλοσόφου ως πρότυπο για μίμηση σε όλους τους ανθρώπους της εποχής του, από τον απλό πολίτη ως τον αυτοκράτορα. Το πορτρέτου του φιλοσόφου-αυτοκράτορα απαντάται στο βυζαντινό "κάτοπτρο ηγεμόνος". Ένα λογοτεχνικό ρητορικό είδος που αναπτύχθηκε στο Βυζάντιο, με σκοπό την ενίσχυση της αυτοκρατορικής ιδεολογίας. Ο αληθινός φιλόσοφος του Επίκτητου μπορεί να έχει και τη θέση του Φιλοσοφικού Συμβούλου, χρησιμοποιώντας το σωκρατικό διάλογο στις επαφές του με άλλους ανθρώπους που ζητούν άμεσα τη βοήθειά του. Οι θέσεις του Επίκτητου για το φιλόσοφο βρίσκουν ανταπόκριση και στο σύγχρονο εκπαιδευτικό, που λειτουργεί και ως σύμβουλος, εφόσον από μια άποψη μορφώνει και από την άλλη διαπαιδαγωγεί. Το πορτρέτο του αληθινού φιλοσόφου δίνει άμεσα την εικόνα του φιλοσόφου ως ψυχοθεραπευτή, που κύριος σκοπός του είναι να βοηθήσει το άτομο να ανταποκριθεί στα σύγχρονα προβλήματά του και να καταστεί αυτόνομο και αυτοδύναμο στο μέλλον. Ο Επίκτητος προτείνει ηθικές ψυχοθεραπευτικές μεθόδους, όπως της σιωπής ή της απάθειας απέναντι σε πράγματα που προκαλούν τη συναισθηματική διαταραχή του ατόμου. Ο Επίκτητος επηρέασε σύγχρονους ψυχαναλυτές, όπως τον A. Ellis. Η επίδραση βασίζεται στην άποψη του ότι η λογική είναι υπεύθυνη για τις συναισθηματικές διαταραχές του ανθρώπου. Στις θέσεις του Επίκτητου η Λογικο-θυμική αναζήτησε και βρήκε τη μέθοδο να παρακινεί τον ασθενή να είναι ο εαυτός του και να κατευθύνει τις σκέψεις του, αποτρέποντας κάθε εξωτερικό παράγοντα να του προκαλέσει κατάθλιψη.
Το Εγχειρίδιον του Επίκτητου βρήκε μεγάλη απήχηση όχι μόνο στην εποχή του αλλά και σε μεταγενέστερες εποχές, κυρίως στη Δύση κατά τους νεότερους χρόνους. Επιπλέον, αποτέλεσε ανάγνωσμα και προσωπικό οδηγό σε στοχαστές, φιλοσόφους, πολιτικούς και γενικότερα σε ανθρώπους που βρήκαν στο έργο αυτό τις απαντήσεις για μια πιο ευτυχισμένη ζωή.
Η Σωτηρία Τριαντάρη - Μαρά (Θεσσαλονίκη, 1967) σπούδασε ιστορία και αρχαιολογία στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, θεολογία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο της Τυβίγγης στη Γερμανία. Είναι διδάκτωρ φιλοσοφίας (ως υπότροφος του Ι.Κ.Υ.) και με υποτροφία συνέχισε μεταδιδακτορικές σπουδές στη βυζαντινή φιλοσοφία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών (Φιλοσοφική Σχολή). Εργάστηκε ως φιλόλογος καθηγήτρια στη μέση και εκκλησιαστική εκπαίδευση, αποσπάστηκε στο ΥΠ.Ε.Π.Θ., στο Παιδαγωγικό Ινστιτούτο και στο Κέντρο Εκπαιδευτικής Έρευνας (1998-2001) και διδάσκει με ανάθεση το μάθημα της φιλοσοφίας στα Πανεπιστήμια: Ιωαννίνων και Μακεδονίας. Είναι επιμελήτρια έκδοσης του περιοδικού Φιλοσοφίας Ανάλεκτα, μέλος της Ελληνικής Ιστορικής Εταιρείας, της Ελληνικής Φιλοσοφικής Επιθεώρησης, της Societe Internationale pour l' Etude la Philosofie Medievale (Βέλγιο) κ.ά. Έλαβε μέρος σε διεθνή και πανελλήνια συνέδρια στην Ελλάδα και στο εξωτερικό και εργασίες της δημοσιεύτηκαν σε έγκυρα περιοδικά και εφημερίδες. Κύρια αυτοτελή έργα της είναι: "Η γνώση και η πίστη στον Ιωάννη Φιλόπονο" (2001), "Η κριτική του Νικηφόρου Γρηγορά στον Αριστοτέλη" (2001), Αρχαία ελληνικά - φιλοσοφικός λόγος. Πλάτων-Πρωταγόρας και Αριστοτέλης Πολιτικά (Σχολικά βοηθήματα Γ τάξη ενιαίου λυκείου (2001) κ.ά.
