Οι εικόνες μου προστίθενται σ’ αυτές ενός τόπου που πλήθει μνημών, λαών, θρησκειών. Οι κάτοικοί του συχνά ξεχνούν τις οβρέικες γειτονιές, τα μουσουλμανικά μνημεία, τα βενετσιάνικα ονόματα, τις χαλικούτικες μνήμες, το πολύχρωμο αίμα τους, την αρχαιότατη ευγένεια του τόπου, την ώσμωση των πολιτισμών, που εκών άκων τους φιλοξένησε. Προδίδουν (ανεπιστρεπτί;) την ίδια τη στόφα τους: από περήφανοι και αξιοπρεπείς γίνονται προκατειλημμένοι και μίζεροι. Αντί ανοιχτοί, κλείνουν. Οι άνθρωποι του κόσμου ξεπέφτουν σε μικροαστούς. Οι αυτάρκεις σε αετονύχηδες. Το καρτ ποστάλ λιμάνι καταρρέει, χρειάζεται τσιμεντενέσεις, όπως ενέσεις ενίσχυσης και μνήμης τούς είναι απαραίτητες για να βρουν μιαν οδό πέραν της νεοελληνικής πεπατημένης.
Σεργιανώντας με τα παιδιά μου στο Σαντριβάνι άλλη μια φορά, κάθομαι, όχι, όχι για καφέ, μα στο παγκάκι απέναντι από το Φάρο, να ονειρευτώ τα όνειρα των παιδικών μου χρόνων: η αγκαλιά του λιμανιού ανοίγει, δεν με πνίγει πια, μ’ αφήνει ν’ αποπλεύσω, ή μάλλον ν’ απογειωθώ στους ανοιχτούς ορίζοντες ενός μέλλοντος που η άκρη του ξεκινάει από δω.
Η Γιούλη Βολανάκη γεννήθηκε το 1962 και σπούδασε στο Οικονομικό Τμήμα της Νομικής Αθηνών. Είναι εσωτερική συντάκτης στην "Ελευθεροτυπία, δημοσιογράφος-μέλος της ΕΣΗΕΑ από 20ετίας και διορθώτρια-επιμελήτρια βιβλίων. Έχει παρακολουθήσει σεμινάριο δημοσιογραφίας της ΕΣΗΕΑ, σεμινάρια Στοάς Βιβλίου (Νέες τεχνολογίες στην επικοινωνία, στον πολιτισμό, στην αφήγηση και στο παιχνίδι / Μ. Μεϊμάρης, Μαθήματα ζωής μέσα από την ψυχολογία / Φ. Τσαλίκογλου) Η ελληνική ποίηση του 20ού αι. (Μεταίχμιο), Γαλλικού Ινστιτούτου Αθηνών (Σύγχρονες πρακτικές του εαυτού, σώμα και υποκειμενικότητα) κ.ά.
Συμμετέχει σε λέσχες ανάγνωσης και συνεργάζεται με πολλές εφημερίδες, περιοδικά, εκδότες κ.ά.
Είναι μέλος της Ελληνογαλλικής Ένωσης Καλλιτεχνών NAUTE (New Artist's Union Traveling Through Europe.
