Το "Χάρτινο κανό" είναι η πρώτη μείζων μελέτη της θεατρικής ανθρωπολογίας. Αποστάζει όλη την έρευνα της ISTA και εστιάζει στο προ-εκφραστικό επίπεδο της τέχνης του ηθοποιού. Ο Μπάρμπα το ορίζει ως τη βασική τεχνική, η οποία δημιουργεί σκηνική παρουσία. Ένα διευρυμένο και αποτελεσματικό σώμα, το οποίο μπορεί να αδράξει και να οδηγήσει την προσοχή του θεατή.
Το "Χάρτινο κανό" εναλλάσσεται μεταξύ της απροκατάληπτης ανάλυσης και των παρατηρήσεων ενός μανιώδους ταξιδιώτη, ο οποίος αποκαλύπτει την αξία του θεάτρου ως πειθαρχία και εξέγερση. Περιέχει έναν γοητευτικό διάλογο μεταξύ των δασκάλων των ασιατικών τεχνικών αναπαράστασης και των ευρωπαϊκών δασκάλων του δυτικού εικοστού αιώνα -όπως είναι ο Στανισλάβσκι, ο Μέγιερχολτν, ο Κραίηγκ, ο Κοπώ, ο Μπρεχτ, ο Αρτώ, ο Ντεκρύ, ο Γκροτόφσκι- καθιστώντας τη σκέψη τους και τις τεχνικές τους προσιτές και ουσιαστικές για τη σύγχρονη θεατρική πράξη.
Ο "Χάρτινο κανό" εδραιώνει -πέραν πάσης αμφιβολίας-, τη σπουδαιότητα της πρακτικής και θεωρητικής δουλειάς του Μπάρμπα για τους σπουδαστές και τους θεατροποιούς του παρόντος.
Ο Εουτζένιο Μπάρμπα γεννήθηκε στη Νότια Ιταλία το 1936 και μετανάστευσε στη Νορβηγία το 1954. Από το 1962 έως το 1964 σπούδασε θέατρο στην Πολωνία, περνώντας τρία χρόνια με τον Γιέρζι Γκροτόφσκι και γράφοντας το πρώτο βιβλίο για κείνον. Το 1963, ύστερα από ένα ταξίδι στην Ινδία, δημοσίευσε ένα δοκίμιο πάνω στο Κατακάλι, ένα θεατρικό είδος που δεν ήταν τότε ευρέως γνωστό στη Δύση. Ίδρυσε το Θέατρο Όντιν στο Όσλο το 1964 και μετακόμισε μαζί του στη Δανία το 1966, σκηνοθετώντας μέχρι σήμερα περισσότερες από είκοσι παραστάσεις, οι οποίες περιόδευσαν στην Ευρώπη, στη Βόρεια και τη Νότια Αμερική. Το 1979 ίδρυσε την ISTA, τη Διεθνή Σχολή Θεατρικής Ανθρωπολογίας, και έχει βραβευθεί με τιμητικά διδακτορικά από τα Πανεπιστήμια του Aarhus της Δανίας, του Ayacucho του Περού, της Μπολόνια της Ιταλίας και του Μόντρεαλ του Καναδά.
