Από τότε που η Ρούλα γνώρισε την Κατερίνα, μέσα της κάπου υπέβοσκε μια ζήλια, εντελώς ασυνείδητη και άκακη, μπερδεμένη με έναν εντελώς ξεκαθαρισμένο θαυμασμό. Θαυμασμό όχι μόνο για τα φυσικά της χαρίσματα, αλλά και για την ικανότητα που είχε να καταπιάνεται με σοβαρά θέματα, να συζητάει, να εκθέτει τη γνώμη της με θάρρος.
Η Ρούλα δεν ήταν άσχημη κοπέλα. Μπορεί να μην είχε τα σωματικά χαρίσματα της Κατερίνας, όμως ήταν, κατά γενική ομολογία, ένα κορίτσι πολύ χαριτωμένο! Μέση λυγερή, μάτια πρασινωπά όμορφα, μαλλί ατίθασο, κορακίσιο, σωματάκι καλοφτιαγμένο, φωνή πεντακάθαρη και βαθιά, που αυτή από μόνη της θα μπορούσε να αγγίξει ως το μεδούλι τις αισθήσεις και τον πόθο του αρσενικού.
Κι όμως...
Ερωτισμός, μυστικά πάθη, ένοχες σιωπές, οικογενειακές υποχρεώσεις, χαρακτηρίζουν τη ζωή των καθημερινών ηρώων που ακολουθούν τα περίεργα μονοπάτια που χαράσσουν στο διάβα της ζωής οι επιθυμίες της καρδιάς και της σάρκας. Μέσα από μικρά περιστατικά, προβάλλεται ο προβληματισμός ενός άνδρα για την κατώτερη θέση που έχει επιφυλάξει στη γυναίκα η ελληνική κοινωνία.
Ο Παναγιώτης Παπασταύρου γεννήθηκε στη Σίδερη Θεσπρωτίας. Έλαβε μέρος στην Εθνική Αντίσταση 1941-1944. Είναι πτυχιούχος του Οικονομικού Πανεπιστημίου (πρώην ΑΣΟΕΕ) και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στη Διοίκηση Επιχειρήσεων. Στα γράμματα πρωτοεμφανίστηκε το 1990 με το μυθιστόρημα "Η ελπίδα του λυτρωμού" (Εκδ. Δωδώνη). Ακολούθησαν τα μυθιστορήματα (όλα από τις εκδόσεις Καλαμάς) "Η Συνάντηση" (1992), "Ο Δρόμος του Φεγγαριού" (1994), "Η Άλλη Όψη" (1996). Το μυθιστόρημά του "Κυκλική Πορεία" (Καλαμάς, 1977) τιμήθηκε με το βραβείο των 12 που προκήρυξε το περιοδικό "Ο Νουμάς" το 1998. Το ανέκδοτο διήγημά του "Η Καπετάνισσα" πήρε τον πρώτο έπαινο της ΠΕΛ. Υπό έκδοση είναι και δύο συλλογές διηγημάτων με αντιστασιακό και κοινωνικό περιεχόμενο. Είναι τακτικό μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών (Ε.Ε.Λ.).
