Οδήγησαν τη μάνα μου σε ένα πρόχειρο οίκημα που έπαιζε το ρόλο στρατιωτικού νοσοκομείου ή κάτι τέτοιο. Και εκεί σε κάποιο κρεβάτι κείτονταν ένα ανθρώπινο ον που κάποτε ήταν ο άνθρωπος που αγάπησε. Στα τριάντα δύο του χρόνια. Χωρίς δόντια, κατάμαυρος, μελανιασμένος, με τα κρέατα σχεδόν να κρέμονται σε μια άμορφη μάζα, ανακατεμένα με ξεραμένα μαύρα υπολείμματα από σάρκες και αίμα. Η μάνα μου έμεινε άφωνη να κοιτάζει το θέαμα, χωρίς να μπορεί να αναγνωρίσει την ανθρώπινη μορφή. Δεν ξέρω αν δεν αναγνώριζε ή δεν ήθελε να αναγνωρίσει αυτό που έβλεπε. Ο μικρός δίπλα της την έβγαλε για λίγο από την αφασική της κατάσταση.
- "Ο μπαμπάς... ο μπαμπάς..."
Ήταν τα τελευταία λόγια που άκουσε πριν πέσει κάτω λιπόθυμη...
Ο Κυριάκος Αθανασίου γεννήθηκε στο Μαυρομμάτι της Θήβας, όπου και πέρασε τα πρώτα σχολικά χρόνια. Τελείωσε το Λύκειο Αμαρουσίου και τις βασικές του σπουδές τις έκανε στο Πανεπιστήμιο Πατρών απ' όπου πήρε το πτυχίο Βιολογίας. Την περίοδο της χούντας έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στο Τορόντο του Καναδά. Στο διάστημα 1977-80, οπότε επέστρεψε στην Ελλάδα, ολοκλήρωσε τη διδακτορική του διατριβή στον Τομέα Βιολογίας του Κ.Π.Ε. "Δημόκριτος". Από το 1980 έως και το 1986 εργάσθηκε ερευνητής στο Κέντρο Βιολογικών Ερευνών του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών, στους τομείς της Περιβαλλοντικής Γενετικής και Καρκινογένεσης. Από τη θέση του Επίκουρου Καθηγητή δίδαξε στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων. Είναι καθηγητής στην Παιδαγωγική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης όπου διδάσκει Περιβαλλοντική Βιολογία και Αγωγή Υγείας.
