Στην "Φωταύγεια" του Χρήστου Καρακάση Βρίσκουμε έναν ποιητικό κόσμο δομημένο και ιδιαίτερο, ικανό να σταθεί και να χαράξει μια δική του παράλληλη πορεία. Διαβάζοντας τον ανακαλύπτουμε έναν ποιητή κάπως μοναχικό και ταπεινό που ωστόσο εδώ και πολύ καιρό ύφαινε τις λέξεις του και χάραζε τα εσωτερικά μονοπάτια, ίσως δίχως ποτέ να έχει σκεφτεί να τα φανερώσει στον κόσμο. Δεν ξέρω τι είναι αυτό που οδήγησε τον συγκεκριμένο να εκδώσει την ποίηση του, όμως σαν αναγνώστης νιώθω ότι περιηγούμαι σε έναν μυστικό κήπο. Γνωρίζοντας το σύνολο του έργου του αυτός ο κήπος γίνεται ακόμη πιο αξιοθαύμαστος και άξιος μελέτης. Ταυτόχρονα μια σειρά από φωτογραφικό υλικό και πλάνα από τις ταινίες του δημιουργούν μια παράλληλη αφήγηση καθώς πρόκειται για φωτογραφίες και στιγμιότυπα που όλα έχουν ιδιαίτερη φόρτιση και ιστορία καθώς προέρχονται από άλλα έργα
Ο ΧΩΡΟΣ
στον χώρο γλιστρούσε το βλέμμα
έφτιαχνε κάστρα
το αυλάκι της μνήμης έχανε το βάθος του
χωρούσε στην παλάμη μου
τα μακριά δάκτυλα
ένιωθα πως έπνιγαν
τη νοσταλγία του χώρου
τη μια στιγμή μεγάλωνε
μετά από λίγο μίκραινε
εκκρεμότητα στο βάθος
του διαδρόμου
ακούω τη φωνή μου
χωρίς λόγο
μιλώ
χωρίς λόγο
φωταύγεια
στην ένταση στη χροιά
σταματώ…
περιμένω…
γράμματα προτάσεις
δεν αγοράζονται
οι στιγμές
πωλούνται
οι αλήθειες
