χαρά μου, Χαρά μου...

"Κανένας δεν είναι υπεύθυνος γι' αυτό που είναι, μα απόλυτα υπεύθυνος για τούτο που εξακολουθεί να είναι... Η ζωή είναι ένα δώρο γλυκό, όπως ένα κουτί σοκολατάκια. To περιτύλιγμα το επιλέγουμε μόνοι... Μέσα στα όρια της δικής μας ελευθερίας..." Η Χαρά, ένα ανοιξιάτικο απόγευμα, συναντά τυχαία έναν άντρα σε μια καφετέρια και τον ερωτεύεται. Σε μια σύντομη συνάντηση, μερικών μόνο δευτερολέπτων, δεν καταφέρνει καν να μάθει το όνομά του. Ξημεροβραδιάζεται στην ίδια καφετέρια, στην ίδια πολυθρόνα, ελπίζοντας σε μια νέα συνάντηση. Μάταια... Καταφεύγει στο θείο Πάρη, τον άνθρωπο που τη μεγάλωσε μετά την εγκατάλειψή της από τον πατέρα της, είκοσι χρόνια πριν, όταν ήταν μικρό παιδί πέντε-έξι χρονών. Ο θείος, άνθρωπος νηφάλιος και ειρηνικός, δίνει το ερέθισμα στη Χαρά να αναζητήσει τη χαμένη ταυτότητά της, να κλείσει τις πληγές του παρελθόντος και να βρει τη... χαρά της. Η αγωνία για το αβέβαιο μέλλον και ο φόβος της μοναξιάς αναχαιτίζονται. Αλυσιδωτές εξελίξεις την οδηγούν σε μια επαναστατική αλλαγή του εαυτού της. Και τότε... ο κόσμος απλώνεται μπροστά της... Κάποιες φορές, κάποια πράγματα είναι τόσο κοντά μας...