Ανήμερα τα Χριστούγεννα του 1897, δυο αδέρφια, νεαροί χρυσοθήρες στο Κλοντάικ, ετοιμάζονται για το γιορτινό τραπέζι. Οι προμήθειές τους είναι λιγοστές και το δείπνο διαγράφεται φτωχικό. Όμως τους περιμένει μια έκπληξη: ο ένας μετά τον άλλον, απρόσμενοι επισκέπτες χτυπούν την πόρτα της καλύβας τους και προσφέρουν ό,τι έχει ο καθένας, ώσπου το λιτό δείπνο μετατρέπεται ως διά μαγείας σε ευωχία, μέσα σε μια ατμόσφαιρα θαλπωρής, όπως ταιριάζει στην ωραιότερη νύχτα του χρόνου.
Σε αντίθεση με τα περισσότερα έργα του Τζακ Λόντον που εκτυλίσσονται στον αρκτικό Βορρά, το διήγημα "Χριστούγεννα στο Κλοντάικ" αφηγείται μια τρυφερή ιστορία συντροφικότητας, γραμμένη με κομψότητα και λεπτό χιούμορ. Το ευφρόσυνο κλίμα, οι καλοκάγαθοι χαρακτήρες και ο ανεπαίσθητα νοσταλγικός τόνος φέρνουν στον νου κάτι από την εορταστική διηγηματογραφία του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη.
Το διήγημα γράφτηκε το 1898 και παρέμεινε ανέκδοτο όσο ζούσε ο συγγραφέας. Ανακαλύφθηκε στα κατάλοιπά του και πρωτοδημοσιεύτηκε το 1976 στο περιοδικό Boys’ Life.
O Τζακ Λόντον γεννήθηκε το 1876 στο Σαν Φρανσίσκο, εξώγαμο τέκνο της Φλώρας Γουέλμαν και ενός περιπλανώμενου αστρολόγου, του Γουίλιαμ Χένρυ Τσέηνυ. Την ίδια χρονιά, η μητέρα του παντρεύτηκε τον Τζων Λόντον, χήρο με δύο κόρες, που έδωσε στο εξώγαμο αγόρι το επώνυμό του και το όνομα Τζων Γκρίφιθ. Το 1891 ο Τζακ Λόντον άφησε το σχολείο και έπιασε δουλειά σε εργοστάσιο, το 1892 υπηρέτησε αξιωματικός στην ακτοφυλακή του Σαν Φρανσίσκο, και το 1893, έπειτα από έξι μήνες ταξίδι στον Ειρηνικό με τη σκούνα Σόφι Σάδερλαντ, κέρδισε το πρώτο βραβείο μιας τοπικής εφημερίδας "για το καλύτερο περιγραφικό άρθρο" με θέμα έναν τυφώνα στις ακτές της Ιαπωνίας. Το 1895 επιστρέφει στο σχολείο, και το 1896 μπαίνει στο Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα και στο πανεπιστήμιο του Μπέρκλεϋ, όπου μένει μόνο ένα εξάμηνο. Τα δύο επόμενα χρόνια τον βρίσκουν στην Αλάσκα, απ' όπου αρχίζει να ασχολείται επαγγελματικά με το γράψιμο. Το 1902 περνά από το Λονδίνο, αλλά το 1904 τον βρίσκει στις θάλασσες της Κορέας και της Ιαπωνίας, ανταποκριτή του ρωσο-ιαπωνικού πολέμου. Λίγο αργότερα (1906) θα γίνει ανταποκριτής ενός άλλου συγκλονιστικού γεγονότος: του σεισμού που ισοπεδώνει το Σαν Φρανσίσκο. Τα επόμενα χρόνια περνούν με γράψιμο και ταξίδια στη Χαβάη, στην αποικία των λεπρών του Μολοκάι, στην Ταϊτή, στα νησιά Φίτζι, αλλά και στη Βόρειο Καλιφόρνια, πάνω σε άμαξα με τέσσερα άλογα. Όλα τα σπουδαία έργα του γεννιούνται καθ' οδόν, μαζί με πολύ ποτό και τροπικές αρρώστιες, ώσπου το 1916 πεθαίνει από ουραιμία, σύμφωνα με την ιατρική γνωμάτευση της εποχής, ενώ η εκδοχή της αυτοκτονίας ανακινείται είκοσι δύο χρόνια αργότερα από τον Ίρβινγκ Στόουν. Λίγο πριν την ίδια χρονιά, έχει παραιτηθεί από το Σοσιαλιστιικό Κόμμα "επειδή έχει πια χάσει την αγωνιστική του φλόγα και δεν ασχολείται διόλου με την πάλη των τάξεων".
