Στα χρόνια που ακολούθησαν το σχετικά πρόωρο θάνατο του Τάκη Σινόπουλου (1917-1981), το ποιητικό έργο του αναγνωρίστηκε, χάρη στις πολλές και γόνιμες συμβολές των μελετητών του, ως ένα από τα σημαντικότερα της μεταπολεμικής εποχής. Ο Σινόπουλος παρέμεινε και παραμένει στο κριτικό προσκήνιο όχι μόνο ως ποιητής, αλλά και ως δοκιμιογράφος, κυρίως μελετητής του έργου του Σεφέρη. Μια όμως ενδιαφέρουσα όψη της κριτικής δραστηριότητάς του μένει εκδοτικά αφανής και ερευνητικά αναξιοποίητη. Πρόκειται για τη βιβλιοκριτική δραστηριότητα. Ο μόνος που αφιέρωσε ένα αξιόλογο μελέτημα στον κριτικό Σινόπουλο είναι ο Δ. Ν. Μαρωνίτης· ένα χρόνο μετά το θάνατο του ποιητή, στο αφιέρωμα του περιοδικού "Αντί", πρόγνωσε τη μεγάλη σημασία των βιβλιοκριτικών κειμένων του Σινόπουλου για τη μελέτη της μεταπολεμικής μας ποίησης. Έκτοτε αυτά τα κείμενα απασχόλησαν ελάχιστα την κριτική. Συγκεντρώνοντας σ' αυτό τον τόμο τα καλύτερα και αντιπροσωπευτικότερα, λιγότερο εξοφλούμε το χρέος μας στον κριτικό Σινόπουλο, και περισσότερο χαρτογραφούμε μια από τις πιο εύφορες περιοχές του χάρτη της μεταπολεμικής κριτικής. [...]
(από την εισαγωγή των Ευριπίδη Γαραντούδη και Δώρας Μέντη)
