Έβλεπε το χρυσόψαρο σαν να κολυμπάει μέσα στον ουρανό, και τις ταράτσες των σπιτιών να μοιάζουν με πέτρες στο βυθό της θάλασσας. Η ουρά του και τα πτερύγια ήταν κόκκινα και στις άκρες τους γινόντουσαν πορτοκαλί ή και χρυσά, όπου τα γέμιζε το φως. Τα λέπια του λαμπύριζαν πορφυρά, μόνο στην κοιλιά του το κόκκινο γινόταν σκούρο από τη σκιά και θύμιζε οξειδωμένο μέταλλο. Πίσω από το ψάρι η εικόνα ήταν φλου· σύννεφα γκρίζα γέμιζαν το κάδρο με μια γαλάζια γραμμή από κάτω τους, να ξεχωρίζει τον ορίζοντα στο βάθος από τις στέγες των κτιρίων, που φαινόντουσαν θολές. Έμοιαζε με μια άδεια από ζωή πόλη, φτιαγμένη από σίδερο και τσιμέντο που δεν κινείται πια, λες και έχει πιάσει σκουριά.
