"...Εκείνη τη χρονιά έπεσε χιόνι πολύ. Είχεν αρχίσει να χιονίζη από τον Νοέμβρη. Και πριν καλά καλά σηκωθή το πρώτο χιόνι, νάσου το δεύτερο. Και το τρίτο. Και τώρα, παραμονές Χριστουγέννων, σε εκείνο το βουνίσιο χωριό της Φλώρινας, το Κρατερό, οι στέγες των σπιτιών ήταν φορτωμένες με χιόνι σκληρό και παγωμένο. Από τα κεραμίδια των χαμηλών σπιτιών κρεμόταν τα κρύσταλλα σαν σπαθιά ξεγυμνωμένα, έτοιμα να τρυπήσουν την γη. Και στους δρόμους χιόνι πολύ, αυλακωμένο από τους τροχούς των κάρων. Ήταν ένας χειμώνας πολύ βαρύς. Τέτοια παγωνιά δεν την θυμόνταν ούτε και οι γεροντότεροι στο χωριό. Την νύχτα ιδίως κολλούσε το σίδερο στο χέρι. Τα βάζα με το νερό, μέσα στα δωμάτια κάθε πρωί έπιαναν ένα ψιλό στρώμα πάγου και τα παράθυρα είχαν τα πιο περίεργα σχέδια από πάγο. Το νερό του πηγαδιού που έβγαζαν το πρωί για να ποτίσουν τα ζώα, άχνιζε καθώς ερχόταν σε επαφή με τον παγωμένο αγέρα.[...]
