Ο τίτλος μάλλον αδικεί το περιεχόμενο του βιβλίου. Πώς θα μπορούσε όμως ν' αποδοθεί διαφορετικά, έστω και αν ο Γέροντας Αλύπιος απαντά απλά και κατανοητά, αλλά με πνεύμα πάντοτε θεολογικό σ' όλες τις απορίες, σε όλους τους προβληματισμούς, όχι μόνον των απλών και καλοπροαίρετων πιστών, αλλά και των απίστων που νόμισαν οι δυστυχείς, ότι θα μπορούσαν να τον προβληματίσουν ή μάλλον να τον σκανδαλίσουν.
Και το επιστέγασμα που δημοσιεύεται στο οπισθόφυλλο:
«Δεν θα σου πω εγώ αν υπάρχει Θεός ή όχι λέγει ο Γέροντας Αλύπιος. Ρώτησε τον ίδιο. Κλείσου το βράδυ σ' ένα απόμερο δωμάτιο, γονάτισε και πες:
Εσύ, που τόσες γενιές Σε λένε Θεό,
αν υπάρχεις,
Σε παρακαλώ από τα βάθη
της καρδιάς μου, ακούμπησέ με.
Σε παρακαλώ! Δεν Σε πειράζω.
Ρίξε μια ματιά Σου πάνω μου.
Δεν είμαι εγωϊστής.
Είμαι απροβλημάτιστος.
Κι εφόσον υπάρχεις,
Εσύ είσαι ο Πλάστης μου.
Εγώ το δημιούργημά Σου, το παιδί Σου.
Βοήθα με, Σε παρακαλώ, γιατί ένας παππούς μου λέει ότι έχω αργήσει.
Αν είσαι ειλικρινής, κάτι θα αισθανθείς».
