Ο Άρτουρ Σνίτσλερ, από τους πρώτους συγγραφείς που χρησιμοποίησαν την τεχνική του εσωτερικού μονολόγου, με τη "Δεσποινίδα Έλζε" φέρνει με επιτυχία σε πέρας ένα φιλόδοξο εγχείρημα: να μας δώσει μια νουβέλα που εκτυλίσσεται εξολοκλήρου στο μυαλό της κεντρικής ηρωίδας. Με το διεισδυτικό του βλέμμα και με τον διάχυτο, ειλικρινή ερωτισμό που χαρακτηρίζει τα περισσότερα έργα του, ανατέμνει τον γυναικείο ψυχισμό με μιαν ακρίβεια που ελάχιστοι άνδρες συγγραφείς κατάφεραν να πετύχουν και σκιαγραφεί, μέσα από μια πλοκή που κρατά λίγες μόνο ώρες, την πορεία μιας νεαρής γυναίκας προς την αυτοσυνειδησία. Με τη νουβέλα αυτή, που πολλοί θεωρούν ως την κορυφαία του, ο Σνίτσλερ αποδεικνύει ότι ο κόσμος του δεν περιορίζεται στη Βιέννη του fin-de-siecle ή του μεσοπολέμου· ο συγγραφέας προβάλλει ως πρόδρομος των Γάλλων υπαρξιστών, ενώ εξακολουθεί να κεντρίζει το ενδιαφέρον, και κυρίως να γοητεύει τον σύγχρονο αναγνώστη, σε μια εποχή που κατακλύζεται από ψυχολογικές νουβέλες.
Ο Άρτουρ Σνίτσλερ (1862-1931), γεννήθηκε και πέθανε στη Βιέννη. Γιος διάσημου εβραίου γιατρού, σπούδασε ιατρική στο πανεπιστήμιο της Βιέννης, και άσκησε το λειτούργημά του με μισή καρδιά ως το 1893, έτος θανάτου του πατέρα του, οπότε αισθάνθηκε ελεύθερος να αφοσιωθεί στη λογοτεχνία. Είχε αρχίσει να γράφει από αρκετά νωρίς και στα εικοσιπέντε του δημοσίευσε για πρώτη φορά ποιήματα στο "An der schonen blauen Donau", το λογοτεχνικό ένθετο του περιοδικού "Neue Freie Presse". Έγινε γνωστός με τον "Ανατόλ" (1893), μια σειρά από επτά μονόπρακτα. Ακολούθησαν οι "Έρωτες" (1895) καθώς και το περίφημο "Γαϊτανάκι του έρωτα" (1900), το οποίο μεταφέρθηκε δύο φορές στον κινηματογράφο. Το 1901 τον διέγραψαν από τον κατάλογο των εφέδρων αξιωματικών εξαιτίας της νουβέλας του "Leutnant Gustl" ("Ο ανθυπολοχαγός Γκουστλ") που θεωρήθηκε ότι έθιγε την τιμή του στρατού. Παντρεύτηκε το 1903 και χώρισε το 1921. Το 1928 αυτοκτόνησε η κόρη του. Ο Σνίτσλερ έγραψε πολλά θεατρικά έργα, που παίζονταν συνήθως με επιτυχία στις σκηνές της Βιέννης και του Βερολίνου. Ασχολήθηκε όμως και με την πεζογραφία, γράφοντας διηγήματα και νουβέλες, που θεωρούνται ακόμα καλύτερες από το δραματικό του έργο: "Ο ανθυπολοχαγός Γκουστλ", 1900, "Ο νόστος του Καζανόβα", 1918, "Η δεσποινίς Έλζε", 1924, "Ονειρεμένη ιστορία", 1926, καθώς και δύο μυθιστορήματα, "Ο δρόμος προς την ελευθερία", 1908, και "Τερέζα", 1928. Πραγματευόμενος τις θεμελιώδεις αλήθειες της ζωής, ο Σνίτσλερ εξέφρασε με χαρακτηριστικό τρόπο το πνεύμα της εποχής του, της Βιέννης του τέλους του 19ου και των αρχών του 20ου αιώνα. Κατέκτησε μεγάλη αναγνώριση, και μεταξύ των θαυμαστών του συγκαταλεγόταν ο Σίγκμουντ Φρόιντ, ο οποίος, αναφερόμενος στην ιδιαίτερη σημασία του υποσυνείδητου στον Σνίτσλερ, αναγνώρισε ότι τα όσα είχε φέρει ο ίδιος στο φως με κοπιώδη αναλυτική εργασία, ο συγγραφέας τα είχε ανακαλύψει αυτοενδοσκοπούμενος. Οι αντίπαλοί του ωστόσο κατέκριναν τον Σνίτσλερ με δριμύτητα, ακόμη και ως πορνογράφο. Όταν κάποτε του παρατήρησαν ότι ασχολείται διαρκώς με τα ίδια θέματα, ο Σνίτσλερ απάντησε: "Γράφω για τον έρωτα και τον θάνατο. Υπάρχουν μήπως άλλα θέματα;"
