"Δυο φορές ταξίδεψε στην Αμερική, να 'βρει -νόμιζε- ανθρωπινότερη ζωή, καλύτερη τύχη. Να μην κουράζεται τόσο πολύ, όσο με τις δικές του αγροτικές δουλειές. Μα 'κει, τα βρήκε σκούρα... Δε σήκωνε την όποια χαμαλίστικη δουλειά. Έψαχνε για κάτι πιο ξεκούραστο. Γραμματιζούμενος όπως ήταν, έμαθε σύντομα τη γλώσσα. Διάβαζε εφημερίδες, βιβλία. Αγαπούσε πολύ το θέατρο. Καυχιόταν πως είχε δει την Ντάνκαν να χορεύει"
(απόσπασμα από το βιβλίο)
Αφιερωμένο στην 59η επέτειο από την ίδρυση του ΕΑΜ είναι το μυθιστόρημα της δασκάλας Ναταλίας Αποστολοπούλου, γραμμένο σε γλώσσα ρομαντική, με τα τοπικά ιδιώματα της επαρχίας να κυριαρχούν στις αφηγήσεις. Η δεύτερη εμπλουτισμένη έκδοση του βιβλίου, προσφέρει μια τρυφερή μαρτυρία για τα χρόνια της Κατοχής και του Εμφυλίου, με τους χαρακτήρες να πλάθονται ανάγλυφα στις σελίδες που πλημμυρίζουν από την παρουσία των γυναικών. Δασκάλες που αψηφούν τους κατακτητές και μεταλαμπαδεύουν στους μαθητές τους το μήνυμα της λευτεριάς, μανάδες, αδελφές και γυναίκες που στέκουν στο πλευρό των αγωνιστών και παλεύουν μαζί τους, εξόριστες, φυλακισμένες, βασανισμένες, γυναίκες του μόχθου και της δουλειάς. Οι καθημερινοί άνθρωποι που βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή του αγώνα αποτελούν τους ανώνυμους ήρωες του βιβλίου της Ν. Αποστολοπούλου, η οποία περιγράφει με την πένα της τα πάθη, τα συναισθήματα και τις ψυχικές τους καταστάσεις.
Το έργο "Μύρα και χοές" αποτελεί μία συγκλονιστική μαρτυρία και ένα απολαυστικό λογοτεχνικό ανάγνωσμα.
Η Ναταλία Αποστολοπούλου γεννήθηκε στο Αβραμού Μεσσήνης από γονείς αγρότες. Σπούδασε δασκάλα. Στην Κατοχή πήρε ενεργό μέρος στην Εαμική Εθνική Αντίσταση· για τη δράση της αυτή εξορίστηκε μαζί με τα παιδιά της στα στρατόπεδα της αμερικανοκρατίας: Χίο, Τρίκερι, Μακρόνησο και πάλι Τρίκερι. Την τελευταία δεκαετία είναι δημότισσα Αργυρούπολης, όπου ζει με την οικογένειά της και ασχολείται με συγγραφική εργασία. Η Ναταλία είναι μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών, ενώ το πρώτο της βιβλίο ήταν το "Δεν Δουλώνω... Δεν απογράφω!" (1979) με συνέχεια τα: "Στις Μυλόπετρες της ΒΙΑΣ", "Λεβεντογενιά", "Γροθιά στο σκοτάδι", "Μη Νομιμόφρων", "Μύρα και χοές", "Μετά τη Βάρκιζα η τραγωδία..." και βέβαια το "Περήφανες και Αδούλωτες".
