"Έφερα το ποτήρι με το ουίσκι στα χείλη μου και γι' άλλη μια φορά τις κοίταξα. Ήταν και οι τρεις τους εκπληκτικές, αβάσταχτο μία να διαλέξεις...
Η Κατερίνα είναι αρχιτέκτονας, παντρεμένη και μ' ένα τετράχρονο παιδί· η Έβελιν, οδοντίατρος, μου δήλωσε τέως αρραβωνιασμένη· κι η Μάιρα, η μικρότερη από τις τρεις, είναι φωτογράφος και ελεύθερη.
Είχαν μια φοβερή διάθεση, μια ζωντάνια, ένα κέφι... Δεν άντεξα στον πειρασμό, "έτσι είστε πάντα;" τις ρώτησα.
"Προς το παρόν, είμαστε κεφάτες και φευγάτες", μου απάντησε η Έβελιν.
Δεν ξέρω πώς μου ήρθε και είπα:
"Έχετε δίκιο. Ο σύγχρονος τρόπος ζωής, μας έχει μεταβάλλει σε καλοπρογραμματισμένα ρομποτάκια, για να διεκπεραιώνουμε καθημερινά ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα.
Αν δεν βρει κανείς κάποιες διεξόδους, κάποιες... διαφυγές, σ' αυτή την ασφυκτική τυποποίηση, στη μονοτονία και τη ρουτίνα, θα 'χει χάσει τη ζωή του, χωρίς πραγματικά να την έχει ζήσει".
Είδα τις ματιές τους να πέφτουν με ενδιαφέρον πάνω μου.
"Είσαι εντός θέματος", μουρμούρισε η Κατερίνα και συνέχισε: "Λέμε, όσο ακόμα το σύστημα μας επιτρέπει μερική αυτονομία, να ξεκαρφώσουμε τα τσιπάκια απ' το κρανίο μας και να... ξεπρογραμματιστούμε για μια εβδομάδα, σ' ένα αιγαιοπελαγίτικο νησί".
"Οι τρεις σας;" με όση ψυχραιμία μπορεί να διαθέτει ένας άντρας μια τέτοια στιγμή, τις ρώτησα.
Η Μάιρα και η Έβελιν κοίταξαν στιγμιαία την Κατερίνα και χαμογέλασαν. Εκείνη έπαιξε μερικά δευτερόλεπτα με την αγωνία μου... Έπειτα στο ψιλοαδιάφορο μ' έστειλε, λέγοντας: "Οι τρεις μας... αλλά έχουμε κλείσει τέσσερα εισιτήρια. Πέμπτη απόγευμα με το καράβι".
Τα πράσινα μάτια της Μάιρα βυθίστηκαν στα δικά μου και με ταξίδεψαν...
Μόνο πυροβολημένος θ' απαντούσα διαφορετικά: "Με σας τις τρεις πάω και στην κόλαση", είπα κατευθείαν χωρίς να σκεφτώ τίποτα".
